به نام عشق ...
محرم ... از بچه گی وقتی این اسم رو میشنیدم ، یاد پرچمهای سیاه و سبز و قرمز می افتادم ...
یاد مسجد ، یاد تکیه ، یاد دسته عزا می افتادم ...
با این اسم بزرگ شدم ، نهال زندگیم با اشکهای مادرم موقع روضه پا گرفت ...
استواری رو از قدمهای پدرم تو صف زنجیرزنی یاد گرفتم ...
یه چیز جالب از تمام اینها یاد گرفتم اون هم مفهوم وابستگیه ...
شاید براتون سوال باشه که اینها به وابستگی چه ربطی داره ؟!
وقتی میرم هیئت ، به یاد کربلا می افتم و عاشورا و امام حسین (علیه السلام) اما یه حسی تو دلم میگه نباید سردار رشید کربلا ، ابوالفضل رو از یاد ببری که اگه نبود ...
وقتی میام در مورد برادری فکر کنم که تمام آرزوش رسوندن آب به بچه های خیمه بود ، یادم میاد که اون فقط از یه چیز می ترسید اون هم شرمندگی بود ...
شرمندگی جلوی یه خواهر ، خواهری که پدرش اون و برادرش رو بهش سپرده بود ... اون خواهری که مثل کوه پشت برادراش ایستاده بود ...
حتی وقتی بچه های خودش رفتن سمت میدان و تکه تکه شدن ، خم به ابرو نیاورد .. این صبر ، این استواری ، این وقار رو از کجا آورده بود ...
آره از پدرش به ارث برده ... حیدر کرّار ... امیرالمومنین ... همون آقایی که تو تنهایی پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) هیچوقت میدون رو خالی نکرده بود ...
هیچوقت نترسیده بود ... هرگز کمر خم نکرده بود ... نه ، اشتباه کردم ؛ یه بار کمر خم کرده بود ...
یادتون میاد کِی بود ؟کجا بود ؟
آره تو کوچه بود ... یادمه سر و صدا میومد ... بوی هیزم ... غلاف شمشیر ... مسمار ... یه صدای سیلی اومد ... آره همون موقع بود که کمر حیدر کرّار خم شد ... همون موقع بود که حسن (علیه السلام) ناله زد : " وای مـادرم ... "
