ولای حیدر (ع)

به  نام  قادر  منّان  و  همراه  دل  نالان

همی خوانم برای تو ز بد ذاتیّ بدکیشان

همان هایی که بعد از رجعت پیغمبر(ص) دانا

تمام  پند  و  وعظ  او  برفت  از خاطر آنها

اگر در یادشان مهر و سخا و جودِ "احمد" بود

تمام  ذکرشان  هر  دم  "و ما کان محمّد"  بود

نمی بردند از خاطر غدیر و خطبه ی آن را

نمی  کردند  بی  پایه  تمام  و  کلّ ایمان را

تمام    پایه ی  ایمان  ،  تمام  معنی  قرآن

تو دانی در چه می باشد ، همه آرامش انسان

ولای حیدر(ع) است و بس ، تمام دین پیغمبر(ص)

چکیده  گشته  در حیدر (ع) همه آیین پیغمبر (ص)

دل  خود  بر که می دادم  ز بعد رفتن حیدر (ع)

دل خود بر که می بستم ز بعد آل پیغمبر (ص)

دل  خود  را به او دادم که در او  حیدری دیدم

که جانم زیر دِینَش شد چو او را حیدری دیدم

بدیدم  من  در  او  اوجِ  ولای آل زهرا (س) را

که گفتا می دهم بر او همه روح و سر و پا را

منم  سربازم  و  در  راه  فرمان  و خط اویم

که در پیش امام خود به رسم عاشقان گویم

اگر  شب  لشکر  انگیزد  و  ما  رَزمی  دِگَر سازیم

"من و ساقی به هم سازیم و بنیادش بر اندازیم"

سر آغاز غمنامه

به نام خداوند چرخ کبود

کزو کلّ عالم به ما رخ نمود

تمام جهان را تو دانی که چیست؟

تمام جهان مدح آل علیست

همان آل پیغمبر(ص) پاکزاد

"که رحمت بر آن تربت پاک باد"

که گفتا نهادم میان شما

دو چیز گرانمایه و پربها

اگر دست یازید برآل ما

شما بی نیازید از ما سوی

نداد این دو پندش به خاطر جهان

که شد باعث درد یاسِ کمان

همان قصه ی درد و آه فدک

همان غصه ی درب و میخ و کُتک

همان لحظه ها پشت حیدر شکست

همان لحظه ها بغض داور شکست

در آن لحظه عرش خدا خون گریست

"جهان دیده گردید و جیحون گریست"

از آنجا سرآغاز غمنامه بود

شروع و ظهور محن نامه بود

ز بعدش علی (ع) شد شهید نماز

میان نمازش به راز و نیاز

حسن (ع) گشت کشته زِ زهر جفا

زتنهایی و بی کسی در خفا

تمامش بُود درد و سوز و بلا

که اوج بلایش بُود کربلا

از او آموختیم ...

سلام.

خواستم بگویم مدیون اویم هر آنچه را آموختم و هر چه را خواهم آموخت.

معلم......................خود مفهوم است،نیاز به توضیح ندارد.

یا علی

بگذار بگویم ...

بگذار بگویم که دلم تاب ندارد

بی مهر رخت شب همه مهتاب ندارد

بگذار بگویم که نهادی به دلم خون

دیوانه نمودیّ و شدم پیش تو مجنون

بگذار بگویم تو خودت آیت نوری

آلاله ی دشتی و گل ناب ظهوری

محبوب من ای ذکر لب پیر جماران

یار دِگَرَت نیز بوَد ماه خراسان

ای که به سر من هوس شعر نهادی

ای که به دل من هوس عشق بدادی

من عاشق زهرا (س) شدم و یار ولایت

دائم شنوم در همه ی دهر صدایت

آن صوت که عمّارِ زمان را طلبیدست

از اهل جهان شیردلان را طلبیدست

این صوت شنیدم به سرم شور تو افتاد

افسوس چقدر دیر به من نور تو افتاد

از عشق جمالت رخ خورشید به پا خاست

حال از دل من نغمه ی امّید به پا خاست

هستی و وجودم به فدای قدم تو

ای کلّ جهان کُشته ی ابروی خم تو

در غیبت تو دل به رخ یار بدادم

گویی سر تسلیم به پای تو نهادم

آن یار که گفتا همه هستیش فدایت

بگرفته تمامی توانش ز دعایت

گویم همه ی درد دلم پیش تو یارا

باز آی و بده بر دل من کرببلا را

بگذار از تو بگویم ...

بگذار از تو بگویم ،که دلم تاب ندارد      که بدون رخ ماهت لَیل مهتاب ندارد

بگذار از تو بگویم ،که نهادی به دلم خون     همه لیلا شدی و من ،شده ام پیش تو مجنون

بگذار از تو بگویم ،تو خودِ آیت نوری     تو همان یکه سوار لحظه ی ناب ظهوری

تو همان ذکر مدامی به لب پیر جماران     تو همان معنی عشقی ،دلبر ماه خراسان

این تو بودی به سر من هوس شعر نهادی     این تو بودی به دل من ،عشق مادرت بدادی

عشق زهرا (س) به دلم شد ،شده ام یار" ولایت"     که شنیدم زلبانش من به کرّات صدایت

آن صدایی که ندا داد "اَین عَمّار"اِی جوانان      چه کسی یار حسین(ع) است زمیان اهل ایمان

چو شنیدم این ندا را به سرم شور تو افتاد     وای بر من که چقدر دیر ،دل من یاد تو افتاد

لیکن اکنون که به یادت میسرایم این نوا را     دل به عشق تو سپردم ،غم ندارم من ز دنیا

این جهان با کلّ "ما فیه"ش به فدای قدم تو      تو بیا تا که بگویم چه کشیدم ز غم تو

در غیاب روی ماهت دل به آقایی سپردم     من دمادم در بر او نام زیبایت ببردم

او بگفتا ،در رکابت کلّ مایملک نهاده     چون تمامی را به اویش،نام زیبایت بداده

بیش از این دیگر نگویم ،چون که دانی غصه ها را      تو بیا و قسمتم کن ،دیدن کرببلا را

روز ازدواج حضرت علی (علیه السلام ) و حضرت زهرا (سلام الله علیها)

دیگه نگم،هر کی اصلش رو خواست بگه.

یا علی